EEN REIS IN BOLIVIA 1988
auto. De uitlaat was weer gaan rammelen en daarnaast nam het aantal storende geluiden bijna per uur toe. We bereidden ons voor op een forse tegemoetkoming in de reparatiekosten.
Teruggekomen bij de auto zagen we een gelukkige eigenaar van een Jawa-
In Cochabamba zouden we even snel het hotel zoeken. Met die rechte wegen en de quadro's
kon dat niet moeilijk zijn. Maar zoals ik al eerder uitlegde heeft een Boliviaanse
plaats alles in zich om een prettige puzzel te bieden. Geen straatnaam was te lezen
vanuit de auto en de verkeersregels bleven voor ons wat onduidelijk. En toch stonden
we plotseling voor Hotel Las Vegas, waar we tien dagen eerder ook geweest waren.
Het was wel niet onze eerste keus, omdat het vrij duur was, maar we waren al blij,
dat we wisten waar we waren. We leverden de auto af, die tot onze verrassing zonder
moeite geaccepteerd werd en beloofden de eigenaar propaganda te maken voor "Rent-
Na zoveel dagen van enige ontbering wilden we nu wel eens wat geld over de balk smijten door stevig te dineren. Dat viel niet mee, want in het centrum van Cochabamba zijn geen echte restaurants. Je kunt er pollo (kip) met vet gebakken aardappels kopen in talloze eethuisjes. We namen pollo a la canasta en vulden dat
aan met een hamburger en een kolossale sorbet.
Het viel ons op, dat er vrij veel bedelaars waren. Deze mensen brachten ons in verlegenheid. Moet je ze wat geven of niet? Zelfs de kinderen van de bedelaars stonden al met een ingestudeerde pose. We zagen een jongetje met een net gekregen hamburger in zijn mond heel zielig zijn hand ophouden voor ons.
vrijdag, 12 augustus.
Het ontbijt in Hotel Vegas was goed, maar we moesten wel bijbetalen. Vandaag zouden we wat van de stad bekijken, maar eerst moest er wat geregeld worden, want we wilden proberen per post enkele plantjes naar huis te sturen. Dat ging echter niet zo maar: we moesten naar de douane. Daar werden we vriendelijk doorgestuurd naar het Ministerio de Agricultura. Dit bleek het juiste adres, maar
19