EEN REIS IN BOLIVIA 1988

EXIT

36

30

20

10

SORTIE

en Arani was het vlak, voorbij Arani begonnen de bergen. We reden een aantal haarspeldbochten over een niet slechte weg. Na ongeveer drie kilometer maakten we een stop. Onder ons waren hele velden bedekt met opuntia's. Boven de weg op een niet al te steile helling vonden we Lobivia obrepanda en weer een echinop­sis.

We vroegen ons af, hoe wij de weg naar Tin-Tin konden vinden. Vanaf onze standplaats zagen we een bus rijden ten zuiden van Arani, die op zeker moment tussen de huizen verdween. We reden terug naar de plaats en vonden inderdaad deze weg. Eerst moesten we een rivier door, de Rio Pocoata, die vrijwel droog stond. Na twee kilometer kwamen we bij de eerste heuvel, waar we enkele parodia's vonden. Op de volgende vonden we er meer. Het waren mooie planten, die er gezond uitzagen.

Wij hadden gehoord, dat de campesinos niet veel met gringo's op zouden hebben. Om de proef op de som te nemen groetten we iedereen. We werden vriendelijk teruggegroet. De weg was goed. Het moest wel een suksesvolle dag worden. Kik waagde zich op een vrij hoge heuvel, die achteraf moeilij­ker begaanbaar was dan op het eerste gezicht leek. Ik zag in die tijd een blauw­groene kolibri.

Toen kwamen we bij Pajcha Pata. In een bebouwde kom wordt de weg vaak minder goed. Dat was ook hier het geval. Riviertjes stroomden over de weg. De ene na de andere doorwaadbare plaats moesten we nemen. De stenen op de weg waren vaak groot en de gaten diep. Kennelijk hadden we van de vorige dag niet vol­doende geleerd, want we zetten bijna twee kilometer door. Toen moesten we het toch opgeven. Met een gewone Volkswagen voyage was deze weg niet te berijden. Blijmoedig aanvaardden we de terugweg, die al even moeilijk was als de heenweg. Ik moest tijdens het rijden wat zweten en dat kwam niet van de warmte.

De vraag was wat nu te doen. We gingen terug. Op twee kilome­ter voor Arani stopten we nog eens en vonden Lobivia obrepan­da. In Punata dronken we een flesje prik en daarna vervolgden we onze weg richting Santa Cruz. Bij km 48 probeerden we Sulcorebutia hoffmanniana te vinden. Er waren grote rotsblok­ken met horizontale spleten, die me deden denken aan de dia's van Leo van der Hoeven. We vonden wel weer L. obrepanda en ook Echi­nopsis en Parodia, maar

van sulco's vonden we geen spoor. Voor km 52 wilden we rechts een zijweg inslaan, maar de grep­pel er voor was te diep. Even verder was er aan de linkerkant van de weg een klein heuvel­tje. Hier vond Kik naast L. oligo­tricha de eerste sulcorebutia.

Inmiddels was het bijna vijf uur en wij besloten door te rijden naar Epizana. We volgden een ongelofelijk mooie weg.

10

>

<