EEN REIS IN BOLIVIA 1988

EXIT

36

30

20

10

SORTIE

gaan huren.

We waren precies op tijd, maar de baas was al weg. Hij zou om twaalf uur terug komen. We wachtten gelaten in het hotel, maar Kik werd om elf uur ongeduldig en ging toch maar eens kijken. Tijdens zijn afwezigheid bleek, dat de overbuurman van het hotel een vriend had, die ons ook een auto kon leveren. Ik zocht Kik op om hem het nieuws te vertellen. Het zou op zijn minst onze onderhandelingspositie versterken. De eigenaar van de auto liet nog op zich wachten.

Om twaalf uur gingen we eten tegenover het verhuurbedrijf. Juist hadden we een almuerzo besteld, toen de baas thuis kwam. Kik ging er heen en ik bleef achter in het pretti­ge gezelschap van een studente in de medicijnen, die in dit restaurantje een abonne­ment had op almuerzos.

De onderhandelingen verliepen prima en Kik vertelde tevreden, dat we de auto 's middags om twee uur konden halen. Toen we daar op het afgesproken tijdstip waren, kregen we te horen, dat we moesten wachten tot de volgende dag. Ook de andere auto ging niet door, want de eigenaar wilde niet verhuren.

Om de tijd toch nog zinvol te gebruiken, kozen we de cementfa­briek uit om te gaan zoeken naar S. canigueralii var applana­ta. We hielden een taxi aan en voor Bs 5,- kwamen we bij de cementfabriek. De kalkrijke heuvels daar leken niet gun­stig en we vonden dan ook inderdaad niets. Even verder was een heuvel van ander gesteente. Ik voelde me inmid­dels goed genoeg om daar tegenop te klauteren, maar had geen resultaat. Kik voelde zich nu niet erg fit. We moesten maar terug gaan: pech gehad. Eigenlijk zagen we wat op tegen de terugtocht over de stoffige weg, maar alsof wij er om gevraagd hadden, kwam er een zeer oude taxi aan, die ons voor Bs 4,- terug bracht naar de stad.

's Avonds meenden we een fatsoenlijke maaltijd te moeten nemen: geen cena en geen vette kip. Bij de Plaza zou toch wel een goed restaurant te vinden zijn. Onderweg werden we aange­sproken door een aardig mannetje, die ons een charrango, een soort gitaar gemaakt van een gordeldier, wilde verkopen. Hij vroeg ons $ 70,-. Omdat hij zo aandrong, besloten we hem voor de gek te houden en boden $20,-. We vermoedden, dat de prijs van zo'n instrument in de buurt van Bs 70,- zou liggen.

We vonden een goed Italiaans restaurant, waar de pizza niet duur, maar wel lekker was. We stonden nog maar net buiten, of de charrango-verkoper had ons al weer aangeklampt. Na een uurtje was de prijs al gedaald tot $ 30,-, maar wij bleven schaterend $ 20,- bieden.

<

>

23