EEN REIS IN BOLIVIA 1988

EXIT

36

30

20

10

SORTIE

We arriveerden bij de vertrekplaats van de mijnwerkers. Hier werden cocablaadjes in vrij grote plastic zakken verkocht en ook staven dynamiet in aller maten en groottes werden aangebo­den.

Een volgende bus zou ons hier afhalen, maar die kwam niet. We moesten te voet verder. Na een kwartiertje lopen kwam er dan toch een bus uit de jaren vijftig aan. Wij werden bij een mijningang gebracht, kregen een helm op en een carbidlamp mee. De mijn zelf hadden Kik en ik gauw bekeken. De gang was vaak niet hoger dan 1,50 m, zodat wij vrijwel alle tijd - twee uur - gebukt zouden moeten lopen. We gaven het dan ook vrij snel op. Zonder afscheid te nemen van onze vriend Suzuki gingen we terug. We werden al snel opgepikt door een stadsbus en kwamen zo op een geriefelijke manier weer in het centrum van Potosi.

Nu hadden we toch nog de gelegenheid om het Casa de la moneda te bekijken. Laat dat nou gesloten zijn van elf uur tot twee uur. Om twee uur hoopten wij weer in de bus naar Sucre te zitten.

Bij de bus-terminal gebruikten we een almuerzo van vier(!) gangen, die dan ook niet minder dan Bs 4,- kostte. De bus was niet meer dan een uur te laat. Het viel ons op, dat al vrij snel na de terminal passagiers instapten zonder tickets. Zij betaalden de chauffeur en bleven staan in het gangpad. Wel­licht zorgden ze voor een kleine bijverdienste voor de chauf­feur.

De reis verliep voorspoedig. Wij spraken weer onze bewondering uit voor de rijvaardigheid van de mensen hier: rustig, maar alert. Toen het helemaal donker geworden was, moesten de koplam­pen aan, want bij schemer rijden ze hier zonder licht om de tegen­ligger niet te verblinden. Nu bleek de motor niet te lopen, als het licht aan was. De keuze scheen te zijn: of licht of motor aan. Rijdend zonder licht op een niet-verharde weg met veel bochten naast een diep ravijn leek op proble­men te kunnen stuiten. Gelukkig zat er een technisch begaafde jonge­man in de bus. Hij schakelde de lampen rechtstreeks aan de accu. Ze konden dan wel niet uitgeschakeld worden, maar we reden met verlichting.

Een half uur later dan we gehoopt hadden kwamen we terug in ons alogamiento Bustillo. Stoffig en vuil gingen we voor de laatste keer naar het Chinese restaurant. Hierna vonden we pas tijd om ons te douchen.

<

>

34