EEN REIS IN BOLIVIA 1988

EXIT

36

30

20

10

SORTIE

hadden te voet te gaan om planten te zoeken, leek het over een auto te kunnen beschik­ken een aantrekkelijk alterna­tief. We kwamen gemakkelijk een prijs overeen voor een personenwagen: $ 15,- per dag, $ 0,25 per kilometer. Bij negen dagen gebruik moesten we voor zeven dagen betalen. Dit accep­teerden we. Natuurlijk zou een terreinauto (four-wheel-drive) geschikter zijn, maar de prijs was bijna het dubbele.

Ons avondmaal werd gebruikt in een Chinees restaurant, iets wat we helemaal niet verwacht hadden in Cochabamba. Verder kochten we enkele ansichtkaarten met postze­gels. Het plezier leek niet op te kunnen.

Toch bleek deze dag nog een verrassing voor ons te hebben. De fototas van Kik zou in de taxi zijn blijven staan. We werden opgebeld door een vrouw, die ons vertelde, dat de taxichauf­feur net bezig was aan een verre rit. Op hetzelfde moment kwam de goede man (toevallig?) binnen met het verhaal, dat hij in Punata woonde en speciaal voor de fototas teruggekomen was naar Cochabamba. Hij wilde wel graag Bs 35,- ontvangen als compen­satie voor de verreden benzine. Wij vonden het verhaal knap bedacht, maar om moeilijkhe­den te voorkomen hebben we betaald en voelden ons weer een ervaring rijker. Verder wilden we er ons niet druk over maken, want we zaten al vol plannen voor de komende dagen.

woensdag, 3 augustus.

Voordat we met de auto vertrokken, probeerden we onze ansicht­kaarten op de bus te doen, maar het postkantoor was nog dicht. We gaven de kaarten af aan iemand van het kantoor er naast en hoopten, dat ze zouden aankomen.

De auto was snel geregeld. Om een uur of negen reden we in een Volkswagen voyage, een Braziliaans type, door Cochabamba.

Zoals ik in La Paz al dacht, zijn de verkeersregels anders dan in Neder­land. De stad is verdeeld in cuadros, rechthoekige blokken huizen. De straten hebben voor een groot deel eenrich­ting-verkeer, om en om links of rechts. Dit wordt soms aange­geven. Op een kruising heb je voorrang, als het verkeerslicht groen is, een verkeersagent dit aangeeft, of, en dat komt het meest voor, als je door je claxon als eerste aangeeft de kruising te naderen. Het kan natuurlijk zijn, dat deze inter­pretatie onjuist was, maar het werkte. Borden die de richting naar een andere plaats aangeven ontbra­ken. Ik ontdekte later pas, dat de straatnamen in Cocha­bamba meestal klein ge­schreven onder de huisnummers staan, dus vanuit een

7

>

<