EEN REIS IN BOLIVIA 1988

EXIT

36

30

20

10

SORTIE

rijdende auto niet te lezen. Het was dus even zoeken in de stad om er via de juiste weg uit te komen.

We hadden vanuit het hotel twee waterzakken met elk vijf liter water meegenomen. Kik kocht nog wat fruit en eieren voor onderweg. We konden dus even vooruit. Later hoorden we, dat als we water van Cochabamba overleef­den, we gerust in elk dorp water konden drinken.

Bij km 6 stopten we voor het eerst. Links naast ons zagen we Cereus. Hier vonden we ook een echinopsis. Bij km 12 kwam de volgende stop. We klommen vanaf de weg (2800 m) 100 meter hoger. Kik was gelukkig: hij vond Lobivia acanthoplegma fa. Beneden aan de heuvel zagen we weer dezelfde Echinopsis, maar ook Cleistocactus, Cereus en Opuntia. Voor het eerst zoveel cactussen te zien in hun natuurlijke omgeving geeft een gevoel van opwinding.

Een halve kilometer verder konden we wat drinken. We waren inmiddels de Peaje gepasseerd en hadden Bs 3,- betaald voor het gebruik van de weg naar Epizana.

Even verder was er een smalle weg (dirt-road) naar rechts, die bij navraag naar Tarata bleek te leiden. De weg was slecht, misschien wel te slecht, maar we kwamen in Tarata aan. Hier hingen vlaggen uit en was het nogal druk. Bij Tarata in de buurt was geen heuvel te bekennen. Al het land was in kultuur gebracht.

We vroegen de weg naar Anzaldo, want daar zou Sulcorebutia taratensis var minima groeien en ook de typeplant van Lobivia acanthoplegma kwam uit deze streken. We kwamen door een ­dorp, waar veel mensen aan de kant van de weg stonden te wachten, waarschijnlijk op een optocht of iets derge­lijks. Zij schenen niet zo blij te zijn met de stof veroorzakende grin­go's in een Volkswagen. Maar ze wezen ons wel de weg. Na nog eens zeven kilome­ter gereden te hebben, stopten we bij een veelbelovende heuvel. Hier vonden we veel echinopsissen, die wel gerooid leken, maar geen Lobivia of Sulcore­butia.

Een paar kilometer verder kwamen we in Estancia Blanca, dat we eerst voor Anzaldo hielden. Ook hier zochten we, maar vonden niets van onze gading. We besloten terug te gaan. Na een kilometer namen we een zijweg. Hier was een boer aan het werk. Kik besloot deze man eens te vragen naar lobivia's en warem­pel, de man begreep het. Sterker nog: bij hem naast de akker groeiden de gezochte planten: Lobivia acanthoplegma. Dit gebied was de vindplaats van de typeplant. Vrouwen en kinderen kwamen binnen enkele tellen aandragen met heel wat van deze planten. Het kostte moeite ze te stoppen. We lieten een foto zien van Sulcorebutia var minima. Ze herkenden de plant: ze zouden staan in Estan­cia

8

>

<